METODA FDM 

​

Z medycznego punktu widzenia Fascial Distortion Model (FDM), przyczyną fizycznych dolegliwości i ograniczeń funkcjonowania organizmu jest jedna lub więcej z sześciu możliwych typów dystorsji powięziowych.

Prawidłowo przeprowadzone leczenie dystorsji powinno skutkować efektywnym zniesieniem dolegliwości bólowych oraz ograniczenia ruchomości.

Diagnostyka FDM opiera się na trzech filarach i prowadzi do efektywnej diagnozy FDM. Fenomenem metody jest interpretacja mimiki i gestykulacji pacjenta, które tworzą podstawę diagnostyczną oraz dają dokładne wskazówki co do deformacji poszczególnych powięzi. Obszerny wywiad i badanie uzupełniają diagnozę FDM.

FDM może być zastosowane w różnych dziedzinach medycyny. Metoda ta rozszerza możliwości diagnostyczne lekarza lub terapeuty i umożliwia efektywną terapię pacjenta z rozmaitymi diagnozami medycznymi.

Aktualnie FDM jest skutecznie stosowane przy urazach narządu ruchu i do terapii bólu.
FDM to neutralne podejście. Poprzez analizę zagadnień medycznych z punktu widzenia metody FDM, lekarz lub terapeuta jest w stanie wybrać optymalną terapię.

Celem każdej interwencji według FDM jest anatomiczna korekcja powięzi. Jeżeli dystorsja powięzi zostaje skorygowana, można liczyć na natychmiastową poprawę wytrzymałości, ruchomości i/lub na redukcje bólu. Z reguły leczenie trwa krótko, zatem czas  rekonwalescencji zapewnia szybki  powrót do poprzedniej aktywności fizycznej.

Stephen Typaldos D.O. używał specyficznych ruchów i technik manipulacyjnych do terapii FDM. Są one znane pod pojęciem Metoda Typaldosa i są nauczane w kursach FDM według wytycznych wykształcenia European Fascial Distortion Model Association (EFDMA).

Metoda Typaldosa znajduje zastosowanie przy:

Ostrych bólach spowodowanych przez skręcenia i zwichnięcia stawów
urazach sportowych np. naciągnięciach więzadeł, stłuczeniach, naderwaniach włókna mięśniowego, bólach pleców, krzyża, ramion, karku, ograniczeniach ruchomości oraz objawach takich jak odrętwienie lub słabość/osłabienie lub niestabilność.